Seneler önceydi. Bir Ramazan günü. Yeni Şafak’taydım o zaman. Kadir gecesine birkaç gün var.
İçimden ara sıra geçer, sonra unuturum.
‘Bir Kadir gecesi Mescid-i Aksa’da secdeye varmak ne güzel olur.’
O gün sesli olarak söyledim.
Ertesi gün vize aldım. O zamanlar TV Net’in Haber Müdürü olan Metin Mutanoğlu’yla ikimiz kalktık gittik Kudüs’e.
Külfeti vardı Kudüs’e gitmenin. Fakat, aynı zamanda büyük bir nimetti. Külfetine katlanmaya değerdi.
Sadece orada olmakla hissedilecek şeyler. Dil ile anlatılamaz. Bu yüzden anlatmaya da kalkışmayacağım.
On yıl olmuş mudur ilk gelişimden beri? Belki bir yıl eksik, bir yıl fazla.
Bugün yine Kudüs’teyim.
On yıl önce geldiğimde, kadir gecesiydi ve el-Aksa’nın benim gördüğüm camilerin hepsininkinden büyük avlusu köşe bucak doluydu.
Filistinliler, bütün milletin, hepimizin mükellefiyetini üstlenmiş, El-Halil’den, Nablus’tan, Ramallah’tan önlerine konan akla hayale gelmeyecek engelleri aşarak gelip mübarek mescidi şenlendirmişti.
***
Arap aleminden pek gelen yok Kudüs’e.
Mazeretleri var! Arap rejimleriyle İsrail arasında diplomatik ilişki yok. Eh, diplomatik ilişki yoksa pasaport, vize falan da yok. Gelemezsin.
Diplomatik ilişki yok ama, başka her türlü ilişki, her türlü alışveriş var?
Onları karıştırma. Çünkü mesele karışık.
Hayır hayır, Araplar’ın bu konuda duyarsız olduğunu düşünmüyorum.
Yeryüzünde, içinde Filistin ağrısı olmayan bir Arap tahayyül edemiyorum.
Ama rejimleri duyarsız. Ve rejimler bu duyarsızlıktan besleniyorlar.
Arap rejimleri Filistin meselesini çözümsüz bir sorun olarak sandığa kilitlemiş, erişilmez bir yüksekliğe koymuş.
Meselenin üstüne ‘çözümsüz’ damgasını vurmak, bir tür mutluluk formülü.
Dokunmuyorlar.
Dokunmayınca başları ağrımıyor.
Kudüs’e bu gelişimde bir fark gördüm.
Türkler var.
Bizler ‘Mirasımız’ derneğinin bir faaliyeti çerçevesinde yaklaşık 20 kişilik bir gazeteci grubu olarak geldik Kudüs’e. Mihmandarlığımızı derneğin basın danışmanı Halis Mutlu yaptı. Mirasımız derneği, burada ‘mirasımız’ olan bazı eserlerin restorasyonunu, imarını yapıyor.
Bizim dışımızda Türkiye’den gelmiş birkaç grup daha vardı.
Çarşıda, pazarda, Mescid’de, sokakta aşina olduk, kimisiyle tanış çıktık. Bilmiyorum, hepimizi toplasak dört yüz kişi var mıydık?
Güzel bir ilgi bu, artar inşallah.
Yörünge, İkram, Sıla, Kıble ve adını hatırlamadığım birkaç tur şirketi daha el-Aksa turları düzenliyorlar.
Her hafta yüzlerce insanı buralara getiriyorlar.
Böylece, Kudüs hakkında, Filistin hakkında afaki, kulaktan dolma malumata sahip olan bir çok insan buralarda neler olup bittiğini, Filistin gerçeğini daha yakından görme fırsatı buluyor.
Filistin’i, Filistinliler’i anlamaya biraz daha yaklaşıyoruz.
***
Buradaki Müslümanlar, yalnız, kimsesiz.
Kimsesizin kimsesi Allah’tır. Ama, bizim de bir imtihanımız yok mu?
Biz, ‘bir vücudun azaları gibi’ değil miyiz?
(Değiliz galiba. Bazılarımız, nedense ‘kendine Müslüman.’ Hiçbir vücudun azası olamayacak kadar...)
‘Kardeşlik’ sadece kitaplarda yazılı olan bir efsane Filistin’de.
Türkiye’den veya başka yerlerden Müslümanların buralara gelip hüzünlerini paylaşması onlar için de çık kıymetli.
Başka yerlerden dedim. Onu da söyleyeyim. Kudüs’te, Pakistan’dan, Endonezya’dan, Malezya’dan gelmiş Müslüman gruplar gördüm.
Hepsinden Allah razı olsun.
Türkler hepsinden çok geliyor. Esnafın çoğu az buçuk Türkçe öğrenmiş.
Dikkat ettim, esnaf, bir çok yerde Türk Lirası’nı da kabul ediyor.
Yavaş yavaş bir dostluk, bir sevgi bağı oluşuyor.
Burası bir gurbet.
Buranın ‘sıla’sı Mescid-i Aksa.
Gelin, bu mahzun şehrin mahzun insanlarıyla aynı havayı teneffüs edin.
Bu gurbeti tadın.
Gurbet, bir hıçkırık gibi boğazınızda düğümlensin.
Garip ve mahzun insanlarla birlikte Harem-i Şerif’e varın. Mescid-i Aksa’ya.
El-Aksa’nın nasıl ve niçin ‘sıla’ olduğunu hissedin.
Hepimiz için dua edin.
Birlikte, dualarımıza tutunalım.
Çok savrulduk. Duaya çok ihtiyacımız var.
