Göçmenler, mülteciler, sığınmacılar, çaresiz insanlar orada burada itilip kakılmaya, üzerlerinden nefret üretilmeye, dışlanmaya, ezilmeye, öldürülmeye devam ediyor.

Gün geçmiyor ki onlar hakkında üzücü, nefessiz bırakıcı, çaresizliği büyüten bir haberle karşılaşmayalım.

Vatanlarındaki ölüm kusan gündemden kaçıp, büyük mâli bedeller ve sayısız kötü ihtimalleri de göze alarak çıktıkları yolda, bazan denizin ortasında, bazan bir kamyonun kasası altında, bazan düpedüz ırkçı bir nefret saldırısının hedefi olarak…Kucaklarında bebekleriyle…Ölüyorlar işte. Başardın Süpermen!

Türkiye başka!

Gerçekten kötü niyetli, gerçekten insan olmanın erdeminden sevincinden uzaklaşmış, kendisini sadece anlamsız bir kötülüğün şekillendirmesine izin veren insanımsılardan zaman zaman yükselen provokatif söylemler dışında Türkiye başka.

Burada yakın coğrafyamızdaki her ülkeden ama özellikle Suriye’den milyonlarca insan Devletimizin yardımı, ikramı ve güvenlik şemsiyesi altında yıllardır yaşıyor.

Avrupa göçmenler konusunda iyi bir sınav vermedi. Alaycı, aşağılayıcı ve ırkçı nefret söylemi üzerinden yükselen tutumlarla ilgili sayısız fotoğraf ve video filmi var sokaktaki günlük hayatın arşivlerinde.

Ama mesela hafta sonu Berlin’de yüzbinlerce kişinin ve çok sayıda STK’nın katılımıyla yapılan ve her tür ırkçılığa karşı sesini yükselten bir sosyoloji de var.

Avrupa’nın bir çok ülkesinde ırkçı sağ partilerin hızlı bir yükselişle merkeze doğru ilerlediği görülüyor. Bu yükselişin sokaktaki sıradan insanda yansıması ise; müslümanlar başta olmak üzere, özellikle ortadoğu ve asyatik insanlara karşı nefret saldırıları şeklinde görülüyor.

İki dünya savaşı tecrübesi, görülüyor ki Avrupa’nın bazı kafaları için pek bir şey ifade etmemiş. ‘Yabancı’ olan ne varsa ‘dışarı!’ bu dışlamanın katmanları arasında bittabii muhtelif çap ve çeşitlerde şiddet ve ölüm de var.

Göçmen ölüler bu dışlama/yoketme endüstrisinin ağır acılı enstrümanları.

Ölümcül ırkçı beyaz kafa bu enstrümanı canı istedikçe çalabileceğini düşünüyor.

Bense bu müziği dinlemek istemiyorum.

Bu müzik yasak! Bütün kitaplar, temiz ruhların bütün odaları, bütün iyi kulaklar ve insanlığın temel yasaları böyle der, böyle söyler.

Yeniden ‘çürüyen bir şeyler var’ batıda.

Yeniden umut ve iyiliğin yürürlüğe girme zamanı.

ANONS

Necdet Subaşı Hocamızdan üç
güzel kitap, Mahya Yayınları tarafından yayınlanarak okuruyla buluştu.

Boğaziçi’ndeki verimlilik kongresinde Nabi Avcı

Hafta sonu Boğaziçi Üniversitesi’nde Türkiye Verimlilik Vakfı’nın, paydaşlarıyla birlikte düzenlediği ilginç bir kongre vardı.

Bendenizin de davet edilip katıldığım bu programın temel başlığı Kreatif Endüstrilerde Verimlilik olarak belirlenmişti. Sinema, müzik, edebiyat, tasarım gibi değişik alanlarda söz sahibi katılımcıların yaptıkları komisyon çalışmaları yanında açılış protokol konuşmacıları arasında özellikle bir isim dikkati çekti: Nabi Avcı.

Nabi Bey yaptığı kısa konuşmada gençlere iki eser tavsiye etti: Tembellik Hakkı ve Aylaklığa Övgü. Bunlara bir de Orhan Veli’nin “Dalgacı Mahmut” şiirini ekleyip kürsüden indi. Kendisinden önce konuşan Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı Ömer Bey ve Boğaziçi Üniversitesi Rektörü Mehmet Bey’in konuşmaları ise bu konuşmadan sonra sanki biraz rufaileri ziyarete gitti gibi geldi bana:)

Dşarıda yağımur yağıyordu ve günlerden Cumartesiydi.

Yeşilköy’den yeni havaalanına transfer

Adı henüz bilinmeyen yeni hava limanımız çok yakında açılıyor. Artık uçuşlar oradan başlayacak ve orada son bulacak.

Bilindiği gibi insanlar yılların alışkanlığı ile bir evden taşınsalar bile arada bir yanlışlıkla o eve doğru yöneliyor.

Şimdi burada da aynı şey olacak. Valizleri kapıp yanlışlıkla Yeşilköy’e gidenler olacak. Acaba diyorum, hiç olmazsa bir süreliğine ‘şaşkın’ yolcuları yeni hava alanındaki uçaklarına yetiştirmek üzere bir küçük uçak filosu kurulabilir mi? Tabii ki mâkul bir ücret mukabilinde...